Ik geef het toe, lezer: het moet bijzonder vervelend zijn, als je, Gentenaar zijnde en met een flinks afkeer van de hedendaagse Verenigde Staten, waar je nog nooit was en waar je ook nooit naartoe wil, steevast bij de Americana ondergebracht wordt, puur omdat je in het Engels zingt en daar gitaar bij speelt. Het is nochtans, naar hij me zelf zegde, precies wat Herman Temmerman, alias HT Roberts, jarenlang meemaakte en wat hij, mede omwille van de steevast uitblijvende interesse van onze radiokanalen, mettertijd grondig beu was. Zo grondig zelfs dat hij op een bepaald moment gewoon aan stoppen dacht. Tot hij, na een concert met de Cabana Belgicana en een diepgaand gesprek met Johan Heldenbergh; tot de conclusie kwam dat zingen in zijn Moerstaal hem wellicht gelukkiger zou maken dan het strooien van parels voor de ongeïnteresseerde zwijnen.

Van het ene kwam het andere, HT werd, op geheel Gentse wijze “Mance” -da’s hoe echte Gentenaars de voornaam Herman vertalen- en Herman zette zich aan het vertalen van zijn eigen nummers. Terwijl hij tpch bezig was, schreef hij enkele nieuwe songs en zo staan er nu een heus dozijn op de debuutplaat van le HT Nouveau. Met de hulp van trouwe kompanen Bart Vervaeck, Nils De Caster en Sara De Smedt, aangevuld met ritmetandem David Broeders en Serge Bakker, trok Mance een Gentse studio in en pootte daar een opus neer, waarvoor ik, na meer dan ampele beluistering, alleen maar eerbiedig het hoofd kan buigen. Over de rol van die gasten moet ik niet veel toevoegen: dat zijn simpelweg rasmuzikanten, die meesters zijn in hun vak.

Hoezeer ik ook hou van de Engelstalige teksten van HT -toen ik hem destijds leerde kennen, was hij Larry McMurtry aan het lezen en dat doe je niet, als je alleen het steenkolen Engels machtig bent-, toch is mijn eerste, zeer voorzichtige en zeer voorlopige conclusie, dat Mance, een jongen van de Gentse Brugse Puurte, helemaal thuiskomt met deze levensliederen. Want dat zijn het: liedjes over Het Leven, alreeds geleefd of nog op komst en al met al heel vertrouwd, met HT-kleuren en met die uit duizenden herkenbare stem, maar vooral met een diepgang en een finesse die je, wie je ook bent, niet beter kunt bereiken dan via de taal waarin je bent opgegroeid.

Om budgettaire redenen zit er geen boekje bij de CD, maar je kunt het wel gratis downloaden van de website en zodra je dat boekje op schoot neemt, kun je, als niet-Gentenaar, volop meegaan in de verhalen en zo leer je de eenzaamheid kennen van de zanger die onderweg is naar huis en die vooral hoopt dat “ze” er is en dat ze lacht. Of neem “Kaffee”, over een gesprek met een oude geliefde op een caféterras en de bij momenten nauwelijks iets zeggende gesprekken die daarbij schijnen te horen. Of de rusteloosheid die van “Over de liefde en over spijt” afstraalt: dat kun je onmogelijk kwijt in een taal die niet de die van je jeugd is. Het verlangen dat uit “Paris-Nord” tevoorschijn komt. Hetzelfde geldt voor “Onrust”, een titelvlag die de lading helemaal dekt en de terugblik in “Ik Heb een lange reis gemaakt”, of de bindingsangst van de titelsong en de hang naar schoonheid van “De adem van de zomer”: dat zijn stuk voor stuk juweeltjes van songs die HT wellicht ook in het Engels had kunnen schrijven, maar die nooit ofte nimmer hetzelfde effect zouden gehad hebben als nu, in dat Gents, dat ik slechts heel gedeeltelijk beheers -da’s ook de reden waarom ik de songtitels in het AN vermeld: het Gents is mijn taal niet-, maar dat wel binnenkomt, vanwege zijn soms rauwe schoonheid.

Hoogtepunt van de plaat is, wat mij betreft,”Trekvogels”: dat is Het Leven in 25 lijnen samengevat: je wil wel maar je kan niet, je kan wel, maar je durft niet, je durft wel, maar je doet niet. Schitterende tekst en dito melodie en, nu het nog kan, nog een woordje over de prachtige hoes, met schilderij van Willem Hoet, die Mance zeer goed moet kennen om hem zo treffend te kunnen afbeelden. Mance Robert -uit te spreken op z’n Gents- maakte een binnenkomer van formaat. Men zegge het voort !

Dani Heyvaert

Album te bestellen op h.t.roberts@telenet.be.